ร่วมกลอน ของ ไวกิ้ง ....

++++++++++++++++++

ถึงน้อง อร ..... สุด ที่รัก
....................................

เพียงเหลียวเนตร สบพักตร์ ประจักษต้อง

ตะลึงจ้อง เหลียวแล ชะแง้หา

ฤ นิวาส ถิ่นนี้ ต้องมนตรา

นิรมิต น้องยา มาได้ยล


ถึงน้ำฟ้า ฟาดฟัน ลงจากสรวง

มิหวาดกลัว ผินผาย บ่ายหน้าหา

ถึงพิรุณ กระทบร่าง ดังสาตรา

ฤทัยหา ได้ย่อ ท้อไมตรี


ถึงแสนศร ปักตรึง ทั่วเรือนร่าง

ศรแสนหาญ มิอาจต้าน ฤทัยหา

เพียงศรน้อง ขนงโก่ง น้าวแผลงมา

เพียงศรเดียว หทัยหา สิ้นอาดูร



จะยืนหยัด เคียงข้าง มาลศรี

จะเฉิดฉาย งามจรัล ในใจฉัน

จะชูช่อ ดอกรัก ได้เบ่งบาน

จะเนินนาน รักนี้ ไม่โรยรา


+++++++++++++++++++++++++

ถึง พวก จอม สนตะพาย (พรานกระตุ้นต่อม อยาก )
............................................................

แว่วสำเนียง แผ่วพลิ้ว อยู่ริมโสต

โอม...โอษฐ์กล่อม วาจา น่าเลือมใส

ใครสนิท คิดผสาน "พาล" กันไป

สุดแต่ใจ ภูตร้าย จะชักนำ

+++++++++++++++++++

สงสาร ... ยังสาว ผมขาวโผลน
.................................................

กาลเวลา ล่าไป อย่างอำมหิต

ติดกับดัก แห่งเวลา น่าใจหาย

เที่ยวดีดดิ้น ร่ำร้อง ทุรนทุราย

ดังภูตร้าย จักพราก ลากชีวัน

++++++++++++++++++++

ถึง พวก เรียกร้องความสนใจ อะไรสักอย่าง
++++++++++++++++++++

เสียงกู่ร้อง ก้องตะโกน ดังภูติร่ำ

อเน็จอนาจ วิญญาณ ชะตาเอ๋ย

ไร้บังเหียน กู่ก้อง ร้องตะโกน

แสนวิโยก ฟังแล้ว น่าอนาจใจ

+++++++++++++++